Είναι ανάποδο το σκηνικό. Κάτι σαν μεταφορά στο χώρο, κάτι σαν διεκδίκηση επιστροφής οικείων και ανύπαρκτων πια χωμάτων, κάτι σαν αδιάφορη συνύπαρξη θηράματος και κυνηγού, κάτι σαν μεταστροφή ενδιαφέροντος, κάτι σαν επικίνδυνη διαδρομή στην ερημιά του τσιμέντου.
Κανενός ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα (μπλιαχ, τα μισώ τα κλισέ), γιατί υπάρχουν και κάτι γύπες που σε κυνηγούν για να σ' ορμήξουν... Η καρέτα-καρέτα έχασε το δρόμο της ή από κει πάνε παραλία;
Κοίτα, dodoulis, το σημερινό σχέδιο είναι από τα πιο δύσκολα σε αποκρυπτογράφηση ...
Σκέφτηκα κάπου δέκα πιθανές εκδοχές, και κατέληξα στην επικρατέστερη:
Είναι μια (εμπνευσμένη, το παραδέχομαι) αλληγορία που αποσκοπεί στο να καταγγείλει το ξαφνικό κλείσιμο του Habitat, το πέταγμα στον δρόμο των εργαζομένων και τις ανεκτέλεστες συμβάσεις που η πράξη αυτή αφήνει ...
Μέσα στην απλωσιά βλέπει από μακριά την χελωνίτσα ένα βήμα πιο χαμηλά στην τροφική αλυσίδα από αυτόν. Την αρπάζει, γαμψά νύχια μισογλιστράνε πάνω στο καβούκι της, αλλά πανίσχυροι μύες την κρατάνε σταθερά. Ανεβαίνει, ανεβαίνει, πετάει προς τον ήλιο. Σταματάει απότομα με αντίστροφη κίνηση των φτερών όπως ένας έλικας που δουλεύει ανάποδα. Ανοίγει τα νύχια και το θύμα υπακούοντας στους νόμους τις βαρύτητας, πέφτει, κολυμπάει αφύσικα σε στοιχείο πολύ αραιό για να το συγκρατήσει, κατρακυλάει προς το προδιαγεγραμμένο τέλος του. Σύγκρουση. Ο Θύτης κατεβαίνει. Πλησιάζει το θύμα και τρέφεται… Απλά τρέφεται.
Μετά επεμβαίνουν ανθρωπιστικά(;) συναισθήματα, λύπηση για το θύμα – μικρό και άκρως διακοσμητικό σε οικιακά πλεξιγκλάς κουτάκια να μασουλάει μαρούλια- και το μπαστούνι της δικαιοσύνης προσπαθεί να κερδίσει μια μάχη. Ο Θύτης από την άλλη, υπερασπίζεται το δικαίωμα να αρπάξει το θύμα και να το πετάξει στα βράχια να πολτοποιηθεί για να τραφεί. Του είναι πολύ πιο χρήσιμο έτσι παρά πολτοποιημένο από ρόδες αδιάφορου οδηγού στο 234 χλμ. Αθηνών-Λαμίας.
Και εν τέλει, είναι η τροφή του, είναι ο χώρος του, είναι το κεκτημένο δικαίωμα του!
Και εν τέλει, γιατί θέλει να διαταράξει τελειότητα της ύπαρξης του το αργό, αδέξιο, κολλημένο στο χώμα, δίποδο πλάσμα ;
Έχουν ανοίξει συζήτηση, δεν ξέρω για ποιο θέμα. Ίσως τα γνωστά:"Ξέρεις ποιος είμαι εγώ,ρε;", "Σε γράφω, ρε, όποιος κι αν είσαι...", και τέτοια ελληνικά. Φαίννεται όμως ότι δε συνεννοούνται. Σε αντίθεση με την ένταση της συζήτησης, ο ποιητής μάς εισάγει και την ηρεμία, την αταραξία μέσω της πεσμένης στο δρόμο τσάντας (υλικό αντικείμενο, υλικός κόσμος), αλλά και της χαλώνας (αταραξία στο ζωικό βασίλειο). Στο βάθος, το δεύτερο όρνιο υπογραμμίζει την όλη σκηνή με την αδιαφορία, με τη μη παρέμβαση, με την παραίτηση ή την απόρριψη (κάτι σαν λευκή ψήφος δηλ.). Εντύπωση προξενεί στο θεατή η παντελής απουσία από αυτό το έξοχο δείγμα του dodos της -απαραίτητης σε άλλες περιπτώσεις- χλωρίδας. Κι αυτό είναι μια αιτία που έχει οδηγήσει μερικούς μελετητές του έργου του dodos να αποφανθούν πως πρόκειται για ψευδεπίγραφο έργο. Κι εδώ όμως, όπως και σε άλλα έργα τέχνης, έχει υπερισχύσει η μέση γνώμη: το έργο είναι αυθεντικό, αλλά μάλλον πρόκειται για έργο της νεανικής ηλικίας του καλλιτέχνη, όταν ακόμη ο ίδιος δεν είχε ιδιαίτερους προβληματισμούς πάνω στο οικολογικό πρόβλημα του πλανήτη.
Πάντως, ο αετός δεν εφορμά, φαίνεται ότι, υπό κανονικές συνθήκες, θα πέρναγε πάνω από το κεφάλι του καβγατζή _ αλλά με τη ράβδο να κραδαίνει μπροστά του, θα φταίει άραγε αν χαμηλώσει και του τρυπήσει το κουφιοκέφαλο;
YΓ. Άσχετο, η τσάντα του κυρίου που είναι πεταμένη κάτω από τι δέρμα είναι;
33 comments:
Δύσκολες οι οριοθετήσεις...
Ανταπόκριση από Grand Canyon;
Ελπίζω να μην είναι περιστέρι γιατί σας έστειλα μήνυμα.
Καλό σας βράδυ
dawkinson,
ανέκαθεν...
walter,
από θεσσαλικό κάμπο, τέλος καλοκαιριού!
νερίνα,
θα προσέχουμε, ευχαριστούμε!
Είναι ανάποδο το σκηνικό. Κάτι σαν μεταφορά στο χώρο, κάτι σαν διεκδίκηση επιστροφής οικείων και ανύπαρκτων πια χωμάτων, κάτι σαν αδιάφορη συνύπαρξη θηράματος και κυνηγού, κάτι σαν μεταστροφή ενδιαφέροντος, κάτι σαν επικίνδυνη διαδρομή στην ερημιά του τσιμέντου.
big bird!
H Σούζαν από πάνω σου κάνει κοπλιμέντα... :))
C'est l'aigle qui veut utiliser le téléphone, mais comme la dernière fois elle a abusé, c'est plus possible ;)
Κανενός ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα (μπλιαχ, τα μισώ τα κλισέ), γιατί υπάρχουν και κάτι γύπες που σε κυνηγούν για να σ' ορμήξουν...
Η καρέτα-καρέτα έχασε το δρόμο της ή από κει πάνε παραλία;
Obrigada pela flor!!Coloquei no blog ao lado de outra prenda e da minha foto (bébé).Que linda surpresa!
Misterious drawing once more!!!;-)
i like this, like a movie shot, and i think dodos wants to direct a movie not draw:)
(το αγγλικο γιατι καταλαβα οτι εχεις και διεθνεις επισκεπτες)
Κατέβα και τα λέμε!
να δείτε που θα γίνουν φίλοι...
Κοίτα, dodoulis, το σημερινό σχέδιο είναι από τα πιο δύσκολα σε αποκρυπτογράφηση ...
Σκέφτηκα κάπου δέκα πιθανές εκδοχές, και κατέληξα στην επικρατέστερη:
Είναι μια (εμπνευσμένη, το παραδέχομαι) αλληγορία που αποσκοπεί στο να καταγγείλει το ξαφνικό κλείσιμο του Habitat, το πέταγμα στον δρόμο των εργαζομένων και τις ανεκτέλεστες συμβάσεις που η πράξη αυτή αφήνει ...
Μπράβο, σε παραδέχομαι.
Όλοι θέλουμε το χώρο μας αν και μερικοί περισσότερο από άλλους...
Δωσε ρε το καλωδιο του τηλεφωνου.
Μια γρήγορη, γλυκιά καλησπέρα...
Μου έλειψες/λείψατε. Θα επανέλθω σύντομα να δω ό,τι έχασα...
Ξένια.
Μέσα στην απλωσιά βλέπει από μακριά την χελωνίτσα ένα βήμα πιο χαμηλά στην τροφική αλυσίδα από αυτόν.
Την αρπάζει, γαμψά νύχια μισογλιστράνε πάνω στο καβούκι της, αλλά πανίσχυροι μύες την κρατάνε σταθερά.
Ανεβαίνει, ανεβαίνει, πετάει προς τον ήλιο. Σταματάει απότομα με αντίστροφη κίνηση των φτερών όπως ένας έλικας που δουλεύει ανάποδα.
Ανοίγει τα νύχια και το θύμα υπακούοντας στους νόμους τις βαρύτητας, πέφτει, κολυμπάει αφύσικα σε στοιχείο πολύ αραιό για να το συγκρατήσει, κατρακυλάει προς το προδιαγεγραμμένο τέλος του.
Σύγκρουση. Ο Θύτης κατεβαίνει.
Πλησιάζει το θύμα και τρέφεται…
Απλά τρέφεται.
Μετά επεμβαίνουν ανθρωπιστικά(;) συναισθήματα, λύπηση για το θύμα – μικρό και άκρως διακοσμητικό σε οικιακά πλεξιγκλάς κουτάκια να μασουλάει μαρούλια- και το μπαστούνι της δικαιοσύνης προσπαθεί να κερδίσει μια μάχη.
Ο Θύτης από την άλλη, υπερασπίζεται το δικαίωμα να αρπάξει το θύμα και να το πετάξει στα βράχια να πολτοποιηθεί για να τραφεί. Του είναι πολύ πιο χρήσιμο έτσι παρά πολτοποιημένο από ρόδες αδιάφορου οδηγού στο 234 χλμ. Αθηνών-Λαμίας.
Και εν τέλει, είναι η τροφή του, είναι ο χώρος του, είναι το κεκτημένο δικαίωμα του!
Και εν τέλει, γιατί θέλει να διαταράξει τελειότητα της ύπαρξης του το αργό, αδέξιο, κολλημένο στο χώμα, δίποδο πλάσμα ;
Ο Λούκυ Λούκ; Ψωνίζει στο Habitat? Μπά...
oσο σκέπτομαι ότι όποιος ψάχνει στο Coogle Habitat θα βρίσκει αυτό και το παλιό μου ποστάκι τρελλαίνομαι που θα είναι παρεούλα.
Ένας κοινός οιωνοσκόπος... ξέρει πού θα τον βγάλει η ευθεία... (εσύ κι ο Αγγελόπουλος τόσες ερμηνείες!!)
Εγώ πιστελυω πως την υπόθεσει τελικά θα την διαλευκάνει η χελώνα...(όταν φτάσει!)
Έχουν ανοίξει συζήτηση, δεν ξέρω για ποιο θέμα. Ίσως τα γνωστά:"Ξέρεις ποιος είμαι εγώ,ρε;", "Σε γράφω, ρε, όποιος κι αν είσαι...", και τέτοια ελληνικά. Φαίννεται όμως ότι δε συνεννοούνται. Σε αντίθεση με την ένταση της συζήτησης, ο ποιητής μάς εισάγει και την ηρεμία, την αταραξία μέσω της πεσμένης στο δρόμο τσάντας (υλικό αντικείμενο, υλικός κόσμος), αλλά και της χαλώνας (αταραξία στο ζωικό βασίλειο). Στο βάθος, το δεύτερο όρνιο υπογραμμίζει την όλη σκηνή με την αδιαφορία, με τη μη παρέμβαση, με την παραίτηση ή την απόρριψη (κάτι σαν λευκή ψήφος δηλ.).
Εντύπωση προξενεί στο θεατή η παντελής απουσία από αυτό το έξοχο δείγμα του dodos της -απαραίτητης σε άλλες περιπτώσεις- χλωρίδας.
Κι αυτό είναι μια αιτία που έχει οδηγήσει μερικούς μελετητές του έργου του dodos να αποφανθούν πως πρόκειται για ψευδεπίγραφο έργο. Κι εδώ όμως, όπως και σε άλλα έργα τέχνης, έχει υπερισχύσει η μέση γνώμη: το έργο είναι αυθεντικό, αλλά μάλλον πρόκειται για έργο της νεανικής ηλικίας του καλλιτέχνη, όταν ακόμη ο ίδιος δεν είχε ιδιαίτερους προβληματισμούς πάνω στο οικολογικό πρόβλημα του πλανήτη.
Πάντως, ο αετός δεν εφορμά, φαίνεται ότι, υπό κανονικές συνθήκες, θα πέρναγε πάνω από το κεφάλι του καβγατζή _ αλλά με τη ράβδο να κραδαίνει μπροστά του, θα φταίει άραγε αν χαμηλώσει και του τρυπήσει το κουφιοκέφαλο;
YΓ. Άσχετο, η τσάντα του κυρίου που είναι πεταμένη κάτω από τι δέρμα είναι;
goobeetsablog,
the bird definitely tried to eat the guy...
herinna,
επικίνδυνη διαδρομή είναι οπωσδήποτε!
susan jones,
an eagle!
ημίαιμος-imiaimos,
... ή μήπως ευχή; ;-)
reflex,
:-))
pythia,
:-)
φτερό στον άνεμο,
όρνια και αρπακτικά...
belinha,
foi tudo um prazer! :-)
anula,
a nice idea!
n.ago,
έτσι!
allmylife,
λες; :-)
antvol,
το... αρπακτικό τί ακριβώς συμβολίζει;
g help me,
... και τον διεκδικούμε!
o kairos,
:-))
xenia,
πού βρισκόσουν τόσο καιρό;!
ralou,
καταπληκτική περιγραφή- και αληθινή...
h.constantinos,
:-)
eleni63,
ωραία!
synas,
:-)
stavros katsaris,
να την ρωτήσουμε!
el-bard,
τιμή το εκτεταμένο σχόλιο από τον πάντοτε ολιγόλογο ποιητή...
just me,
από χοιρινό...
is that a tortoise or an aarvark in the corner? either way it gets a great seat in seeing what happens when one trespasses...
nice!
Dodos said...
antvol,
το... αρπακτικό τί ακριβώς συμβολίζει;
---
Μα, την άπληστη κι αιμοβόρικια εργοδοσία, τι άλλο;
Τώρα που το ξαναβλέπω, πάντως, θα το ονόμαζα (ενν.το έργο σου) "Η χελώνα"... ΄
(Χμμμ, μην με ρωτήσεις "γιατί" όμως...)
Καλό σ/κ,
Ξ.
pandave,
curious tortoises end up in hungry eagle's tummy!
antvol,
αυτήν ακριβώς την απάντηση ανέμενα;-)
xenia,
ό, τι θέλει ο καθένας :-)
Classic Dodos...
Post a Comment